Historie

In 1971 werd op het huidige adres aan de Oosterstraat door mijn vader Giel met de duivensport begonnen. Hij had een klein hokje getimmerd en bevolkt met voornamelijk duiven van Opa Oors. Vader Giel werd waarschijnlijk vanuit de familie met de duivenbacil (prettig) besmet. Zijn vader had dus postduiven, evenals zijn oom Jan Zandbergen. Maar ook  de vader van moeder Nel, Giel de Zwart en haar broers Toon en Bram waren in de duivensport actief.

Vader had de smaak snel te pakken, want al in 1972 werd een groter hok gebouwd en deelgenomen aan de wedvluchten onder de naam M.Oors.

Hij beoefende lange tijd het nestspel, waardoor je leert met duiven om te gaan. Dat resulteerde bijvoorbeeld in 1978 in een 8e nationaal Orléans. Pas vanaf 1990 deed bij hem het weduwschap zijn intrede.

Ondertussen was ik zelf geïnteresseerd geraakt en in 1980 ben ik jeugdlid geworden en werd vanaf toen aan de wedvluchten deelgenomen onder de naam M.Oors en Zn.

vlnr: Leo, Nel en wijlen Michiel Oors

Mooie herinneringen aan die tijd worden levend gehouden door bv. het behalen van het kampioenschap 1e Asduif oud ZNB WHZB in 1986, maar ook een 1e prijs Limoges in fondclub De Blauwe Doffer in 1991.

Dat gebeurde allemaal als lid van PV De Luchtbode, en vanaf 1998 in PV Steeds Sneller.

In de tijd van combinatie M.Oors en zn. was vader Giel de echte melker die dan ook de meeste vrije tijd op het duivenhok doorbracht, geholpen door moeder Nel, want pa was veel met de vrachtwagen op de baan. Ik ondersteunde hem met inkorven, wachten, poulebrieven etc. maar was zelf meer actief met het organiseren van duivenverkopingen ten behoeve van liefdadige doelen. Dit  natuurlijk in samenwerking met collega liefhebbers zoals Peter Baselier, Cor Ewijk, Johan Hamstra en wijlen Jan van Kempen.

Dit leverde niet alleen veel contacten op in de duivenwereld, maar vooral veel voldoening als we mooie geldbedragen konden overdragen aan charitatieve doelen zoals de Jostiband en de vakantieweek voor gehandicapte kinderen te Ossendrecht.

Groot was de schok toen vader Giel in 2007 plotseling overleed. De emotionele impact is natuurlijk enorm, maar ook in de duivensportbeleving werd ik noodgedwongen van hulpje, ineens verzorger van de duiven. Er mee stoppen was namelijk geen optie, het levenswerk van pa moest worden voortgezet en ook ma stond er helemaal achter, ondanks haar eigen gezondheidsproblemen.

Deze droeve gebeurtenis leidde zo tot het ontstaan van de wedvluchtnaam L.M.Oors, terwijl ik vanaf toen mijn eigen keuzes moest maken in de sport. De fondduiven werden weggegeven en ik concentreerde me op de vitesse, midfond en eendaags, en het spel met de jonge duiven.

Door deze keuze kunnen mijn moeder en ik wekelijks plezier hebben van de duiven, is de verzorging in combinatie met een baan te doen en zijn de kansen op succes het grootst. Hoe het een en ander is gelopen? Ik nodig u uit om de verschillende onderdelen van mijn site eens door te lezen.